Ver klar for Vardhaugselet...

..i morgon kl.12, tikka det inn ei melding til meg på mobilen fredagskveld. Eg prøvde å ymta frampå at det var meldt veldig mykje vind til i dag - var Vardhaugselet rette plassen å gå ein slik dag? Ja, det var det visst...

Så i dag tidleg, medan eg enda låg under dyna og høyrte på vinden som ulte i ovnen, røska i husveggen og blås kvit på sjøen, kom enda ei melding: " Fina turveret og vindstille. Møtes på Søsterheimen kl.12". "Vel, vel", tenkte eg, "eg skal ikkje vera verre på det enn at eg skal vera på plass."

Kl.12 var alle Naturbarna klare for tur. Eller, Marit var litt febertusten, men ville no likevel prøva seg på tur. Vi valgte å fylgja vegen mot Olderbotten. Vanlegvis ein grei veg, men i dag så han slik ut:

Skogsarbeidet hadde sett sine spor..

 

 

....men utanom vegen så var den fine høsten på plass på Valen og :-)

 

Må alltid ta eit utsikts bilete her :-)

 

Sjølv om det kanskje ikkje var fullt så vindstille som Ann Irene hadde prøvd å gje inntrykk av så var det i allefall varmt nok å gå tur i dag. + 18 grader viste det i bilen min, og det må vera bra til å vera 4. oktober! No er jo ikkje vi så opptatt av årstider, grader og slikt, så for oss var det heilt naturleg å ta fram dette då vi nådde Olderbotten:

 

Må nesten få leggja til at det faktisk ikkje var planlagt at eg skulle ta med God Jul kopp og Ann Irene ta med kakemenn i dag, men slik vart det :-)

 

Det er ikkje så ofte alle tre er samla på tur lenger, så eg måtte gripa anledninga til å endeleg få gje dei resten av Romapresangen i dag (sjølvsagt kjøpt på Taxfree'en på Flesland):

 

Turchampis på gullflaske...

 

...eg visste det ville falla i smak :-)

 

Marit var ikkje blitt noko betre på veg oppover og vi var alle einige om at ho gjorde best i å gå nedatt og køyra heim på sofaen og pleia helsa. Eg var litt i tvil om eg skulle fortsetja turen. No var det ikkje berre vind, men og regndråpar i lufta - og eg hadde ikkje kledd meg for uver. Og medan eg vog for og i mot om eg skulle fortsetja, sat Ann Irene med nasa i mobilen og messa om at i følge YR så var det no sol på Valen! Og seier YR at det er sol, ja, då vel Ann Irene og stola på det! Det enda med at eg lånte med meg jakka i frå Marit og fortsatte turen med Ann Irene....

 

Rett ovanfor Olderbotten møter ein på eit stiskilje - ein kan gå opp til Vardhaugselet eller bort og ned til Svartatjødno. Og her gjorde eg eit sjakktrekk - eg klarte å lokka med meg Ann Irene mot Svartatjødno i stadenfor å fortsetja mot Vardhaugselet. Ann Irene hadde nemleg ikkje vore på Svartatjødno før og  når det gjeld nye stiar er ho ikkje så vanskeleg å lokka med seg :-)

 

Valedalen, nei den får vi besøka ein anna dag, tenkte vi og fortsatte mot Svartatjødno.

 

No tok det ikkje så lang tid før vi nådde Svartatjødno. Vi hadde laga ein liten plan om at vi skulle eta nista vår med hytta, men den var allereie opptatt. Eg såg på heile Ann Irene at no tenkte ho " hvis eg berre pludrar med om litt daglegdagse saker og latar som ingenting og fortset å gå vidare oppover mot demningen no, så merkar sikkert ikkje Anita at vi går feil veg..." Det gjorde eg jo sjøølvsagt, men eg tenkte at "ja, ja, la oss no gå litt meir tur."

 

Og når vi var komen til demningen var vegen slutt, men såg det ikkje ut som om det gjekk ein fin sti vidare?? Skulle vi ikkje gå litt på den og sjå om vi fann ein plass å eta nista? Og slik blei det.

 

Kjempeflott terreng å gå i her.

 

Litt info.

 

Og vi gjekk og vi gjekk. Fin tursti og terreng. Vi gjekk forbi enda ein deming og brått fekk vi auga på dette:

 

Ei hytte i enden av vatnet. Og kor var vi no?? Jo, nettopp - i enden av Valedalen!

 

Og her var det bok vi måtte signera...

 

...og ein krok vi kunne eta nista i skjul for vinden i.

 

.

Nei, Ann Irene, den kan du pakka i sekken din igjen - det var nok med eit glas ved Olderbotten ;-)

 

Så var det på tide å tulsa heimatt. På veg ned att til Svartatjødno måtte vi ta ein tur utpå..



 

demingen på denne vindstille dagen ;-)

 

Fint ved Svartatjødno og :-)

 

Det var jo ikkje aktuelt å gå ned via Olderbotten igjen, så vi bestemte oss for å leita oss fram til den berømte Spirdalen. Og den fann vi jo...

 

...og det hadde jo vore litt tøffare å kunna seia at vi gjekk opp her istadenfor ned...

 

Det store spørsmålet no var: Korleis finna fram til bilane?? Eg har gått her eingang for leeeeenge sidan og kunne ikkje akkurat påstå at eg huska korhen vi gjekk av vegen og bortmot Søsterheimen igjen. Men då vi kom ned til bommen skjena heile kroppen mot høgre og trur dåke ikkje der var ein sti? Og den måtte vi jo prøva... Over Bjørn Tores bru gjekk vi og....

 

....her kunne vi ha tatt inn om vi ikkje fann fram...

 

Men sjølvsagt fann vi fram! Stifinnar A. Enæs leda an rett på bilane - Ann Irene vart sjølvsagt kjempeimponert og fra seg av beundring ;-)

 

Og snipp, snapp, snute, så var denne turen og ute :-) Valedalen fall i smak, så her skal vi heilt sikkert gå tur fleire ganger!





 

 

 

 

 

 

 

Tverrfjell stod på planen...

på Kristi Himmelfartsdag. At eg hadde vore på firmafest onsdagskveld/natt tykte ikkje Ann Irene spela nokon trille - det er jo dagen etter ein fest du har skikkeleg fjellform, plar eg få beskjed om. No har eg høyrt det så mange gonger at eg har byrja tru på det sjølv ;-)

For å skjøna alle poenga i dette innlegget må ein nesten ha lese igjennom dette fyrst: Alle vegar fører til Rom

Kl. 10.24 tikka meldinga inn med verrapport, turmål og tidspunkt for å bli henta. Då var det berre til å reisa opp, rista litt på hovudet og sjekka at alt var der det skulle vera og kle på seg turkleda.

Vi starta frå same skogsveg ved Fjellandsbøvatnet som sist gang vi skulle på Tverrfjell. Den byrjar rett etter vi har passert det siste huset før vatnet.

Vi hadde minst lika flott ver i går som sist gang.

 

Det er ein litt steinete veg, og med så mykje krypdyr ute som det er i år, gjekk vi stort sett og såg rett ned i bakken. Men vi såg ikkje noko til ormen i går, heldigvis :-)

 

Vel oppe i enden av vegen visste vi jo at vi no måtte gå mykje lenger i retning Uskedalen enn sist gang. Ikkje noko rett opp denne gangen.

 

Her fann vi oss ein fin rasteplass :-)

 

Her sat vi å kikka rett over på Ulvanåso.

 

Vi var jo framleis litt usikker på kor langt mot Uskedalen vi skulle gå. Stien meinte vi måtte gå midt oppå fjellet ein plass, så vi kunne jo ikkje gå berre på langs. Fann ut vi fekk gå litt sikksakk oppover.

 

Det er eit fint terreng å gå i. Litt myrete enkelte plassar, masse lyng og gras - det siste gjer at det kan vera glatt å gå i dei brattaste bakkane.

 

Veldig nøgd med turen så langt. Ser eg tar ikkje opp mindre plass på biletet enn sist gang, i allefall... Og ja, det er Uskedalen i bakgrunnen.

 

Når vi kom høgt nok passerte vi nokre snøfonner og.

 

Etter å ha gått slik på kryss og tvers oppover ei stund såg det ut som om det ikkje var så langt igjen før vi kom opp på fjellet. Ok, denne siste bakken er ikkje så lang og det ser ut som om det skal gå greit å gå rett opp - så er vi ferdige med det. Som sagt, så gjort.

 

Eg stakk nett houvudet over kanten då eg høyrer Ann Irene " Er det mogleg??!!!"

 

Og dette er det eg får auga på! Kva fanden?? Går det an??? Korleis har dette gått til???

 

Der stod vi - på akkurat same plass som sist vi skulle til Tverrfjell!!! +- 10 meter kanskje! Ja, no fekk vi oss ein god latter :-) Men i motsetnad til sist så visste vi no i allefall at vi stod midt i mellom Tverrfjell og Gråfjell. To sekundar tenking og vi fann ut at då var det sikkert meininga av vi skulle på Gråfjell i dag og.

 

Sist gang vi var her oppe låg det ikkje noko snø her, og vi tykte jo at det nesten...

...var enda flottar her oppe denne dagen!

 

Så, etter ei lita nistepause la vi i veg mot varden på Gråfjell - stikk motsat veg i frå Tverrfjell...

 

Vi kom oss inn på same steinvardesti som sist gang.

 

 

Måtte traska over ein og anna snøflekk.

 

Sjå kor fint det er her!

 

Måtte beint legga meg ned med nasa i lyngen :-)

Ulvanåso

 

Og brått såg vi han - varden på Gråfjell:-) Og her kan ein faktisk skimta nokre raude T'ar og.

 

Måtte gå litt til høgre for å koma oss rundt snøen og på kanten av fjellet fann vi ei fin fjell- og steinformasjon.

 

Frikken er glad for å vera oppe på Gråfjell og kikkar utover Matrefjorden :-)

 

Utsikt mot Blådalen....

 

....og Folgefonna.

 

Vart ikkje like overraska over å kikka i boka denne gangen som sist gang ;-)

 

Det blas litt kald vind på toppen, så vi vandra litt tilbake for å ta ei lenger nistepause. Denne gangen hadde eg nok drikka med meg og Ann Irene hadde laga niste til begge to - så ingen møsing på turen i går :-)

 

Mmmmm...heldige meg :-)

 

Mette og nøgde byrja vi på tilbaketuren. Vi var veldig imponerte over oss sjølve på heimettervegen. Vi klarte å finna dei same snøfonnene, vi kjente igjen bekkane, vi kom forbi den fyrste rasteplassen vår og vi kjente til og med igjen ein kukake. Pføy - vi treng no ikkje noko kart når vi går på tur, slo vi fast. At vi havna på feil fjell igjen hadde vi gløymt ut....

 

Fantastisk flott tur!! Iom at det ikkje går noko sti i frå enden av skogsvegen, i allefall ikkje som vi veit om, skal vi vel vera litt forsiktige med å anbefala andre om å ta ut her. Men ein har jo god utsikt utover dalen heile vegen, så det er vel kanskje ikkje så lett å gå seg vill heller.

 

Avsluttar med dette fine biletet som visar at det kan vera fargerikt på toppen av eit fjell og: 



 

 

 

 

 

 

 



 



 

 



 

 

 

Flott utehelg har dette...

...vore :-)

Har vore litt stille på Naturbloggen i mai, det skuldast litt sjukdom + at dei fleste turane har begrensa seg til små trimturar i Eikedalen, Pålavegen og til Låganåso - og vi kan jo ikkje skriva lange avhandlingar om alle desse turane ;-)

Men no trur eg kanskje vi er i gang igjen. I går var planen å gå inn Eikedalen for å sjekka korleis det såg ut i Skaret og evt. ta turen til Eikehytta. Sidan eg var raskast ferdig med handlinga i går, skulle eg gå i forvegen. Tok meg difor god tid oppover - tok litt bileter og sånn..

Dåke trur kanskje det berre er Odda som har Trolltunga??? Neida - vi har ei langs Eikeelva og :-) Får prøva å få tatt eit spektakulært bilete her ein anna gong ;-)

 

Her har eg kome meg på toppen av Eikedalen. Stod litt å kikka og såg om det kom nokon etter meg, men skimta ingen... Men sjå kor mykje anna ein ser herifrå!

 

Her har eg gjort meg ferdig med klatreetappen og har berre siste stykke inn Fagerdalen igjen.

 

Og her har eg kome meg inn til Skaret (eg står med ryggen til det).

 

Framleis skimta eg ingen på stien etter meg, så då antok eg at eg var aleina i den store, vide verda på tur denne dagen :-)

 



Skaret er framleis dekka av snø. Litt usikker på om folk går på snøen heile vegen opp eller om dei delvis klyv opp på høgresida??? Satsar på at Ann Irene kan fortelja oss det i eit innlegg ;-) Okkesom, her hadde Snubleguri absolutt ikkje tenkt å streva seg opp aleina denne dagen - må jo tenkja på at ein skal ned att og....

 

Hadde meg ei lita nistepause her før eg la i veg på heimattevegen.

 

Mobilkameraet klarer ikkje heilt dette her med å ta skikkelege panoramabileter når det er både mørke og lyse felt - men blir jo litt stilig når ein leikar seg med kontrastar og fargar...

 

 

Gårrsdagen blei avslutta med venebesøk og grilling på kaikanten :-)

 

I dag skulle beina få kvila og armane til pers - utflukta i dag var årets fyrste kanotur. Vi lempa kanoane på bilen og køyrte til båthuset ved Opsangersvatnet. Så padla vi i veg...

 

Ganske idyllisk.

 

Eg har aldri vore på Opsangersvatnet før, og ting ser litt annaleis ut når ein kjem utpå vatnet. Eg visste f.eks. ikkje at det var så mykje som "hang saman" og var landfast - ergo er det litt færre øyar i Opsangersvatnet enn eg har innbilla meg..

 

Her som vi nesten er komen nedanfor Kvinnherad Vdg. skule f.eks. var eg no sikker på at det måtte vera eit hol og koma seg i gjennom på venstre sida ein plass, men nei, her var berre ei stor bukt. Det var lett å padla inn her, men dæven så eg sleit andre vegen. Trur kanskje eg må pussa litt støv av kettelbells'ane mine og ta dei i bruk igjen etter gamalt....

 

På veg tilbake ankra vi opp på Jonas Lie holmen. Vi antar i allefall at vi traff rett holme, lokal kunnskapane vår om Opsangersvatnet må vi vedgå er litt rustne..

 

Fin utsikt mot Husnes herifrå.

 

Utsikt mot Manen - kanskje det sat nokon å kikka på oss der oppe??? ;-)

 

Litt lunsj og påfyll av energi må sjølvsagt til når ein er på tur :-) (Ølboksane som ligg igjen er for øvrig ikkje våres - sjølv om vi i etterpå klokskapensnavn burde tatt dei med og fjerna dei...)

 

Så etter ei god pause og mat på Jonas Lie holmen pakka vi saman, satt oss opp i kanoane igjen og...

 

...padla tilbake til start :-)

 

Det var ein flott tur! Opsangersvatnet er jo og så stort at vi enda har meir å utforska her. Neste gang skal vi parkera i Podlen og padla mot Husnes. Det trur eg og vil bli ein flott tur :-)

 

Hvis andre veit om fleire fine plassar som passar til kanopadling tar eg gjerne i mot tips :-)